الف: سه نکته مهم در سخنان دیروز رهبر انقلاب بود که مختصر مرور می شود.
۱-دولت قبل دنبال مذاکره با آمریکا بود.
۲-کاری که دولت در ماجرای توافقنامه انجام داد ادامه می یابد.
۳-این توافقنامه به جائی نمی رسد.
سه ملاحظه در این رابطه وجود دارد.
یکم.الف. دولت قبلی نیز به دنبال مذاکره با آمریکا بود. پس دیگر به عنوان نماد مقاومت عکس احمدی نژاد را دست به دست نکنید.
ب.برخی دوستانی که در آن دولت ساکت بودند و الان دو آتیشه این دولت را نقد می کنند به مردم حق دهند که باورشان نکنند و سر و صدای امروز را سیاسی بدانند. چون آنروزها ساکت بودند.
ج.رهبری به دولت سابق مجوز مذاکره ندادند و به این دولت مجوز دادند. فتامل.
دوم. تاکید کردند توافقنامه اجرا می شود. پس نه خاک فروشی است و نه وطن فروشی و نه عزت فروشی. حاشا و کلا که رهبری زیر بار ذلت رود. پس مدعیان عزت فروشی سطح انتقادات خود را اصلاح کنند.
مگر اینکه معتقد باشند رهبری تحت فشار دولت تن به ذلت می دهند که عواقب این تحلیل با خودشان. تاریخ انقلاب به خودش چنین ندیده است. نه در دوران امام و نه امروز. نمونه اش فشار اجتماعی موسوی(دقت کنید فشار اجتماعی؛ فشار مسئولین که بماند.)
سوم. این توافقنامه به نتیجه نمی رسد. پس چرا رهبری از اجرای آن دفاع می کند؟ آیا کار عبث و باطل انجام می دهند؟ خیر ماجرا روشن است. نگاه رهبری فراتر از پرونده هسته ای است. رهبری درباره مذاکره می گویند به اذن الله ضرر نمی کنیم. فقیه هستند. می فهمند چه تعبیری بکار می برند. ماجرا این است که رهبری مساله مذاکره و فرایند پی گیری پرونده هسته ای را در تراز اهداف انقلاب دنبال می بینند. یعنی چی؟
یعنی همین که در هر سخنرانی تاکید دارند که برخلاف نظر دولتی ها انعکاس سخنان آمریکائی ها در داخل باید با قوت بیشتری دنبال شود. چرا؟ چون آنچه نظام را نگه می دارد و ارزش است روحیه مقاومت مردمی است. برای نگه داشتن این روحیه مقاومت لازم است مردم به این جمع بندی برسند نه اینکه فقط شعار داده شود. باید باور کنند. باید خصومت آمریکائی ها را با پوست و گوشت خود احساس کنند. برای رسیدن به این مهم شاید روزی هم لازم باشد با آمریکا مذاکره کرد که کردیم. مفهوم به اذن الله ضرر نمی کنیم، همین است.
بدون این ملاحظات در صفحات توافقنامه خواهیم ماند و مدام بر صورت چنگ می زنیم و گیسو پریشان می کنیم و خم به ابرو می اندازیم که واویلا عزتمان رفت. نگرانم برخی از مدافعان انقلاب در این ظاهرگرائی و بدون درک برنامه ریزی کلان رهبری، دچار افسردگی شوند و یا خدای ناکرده ندای مذل المومنین سر دهند. در ظواهر نباید ماند. همه حرف همین است.
